Een Brief aan Julie Cafmeyer

Lieve Julie,Bedankt voor je brief. Het duurde even voor ik kon antwoorden. Zoals gewoonlijk was ik fris liefdesverdriet aan het verwerken, en dat is niet het ideale moment om over de liefde te schrijven, zo heb ik door scha en schande ondervonden.Vlak voor Kerstmis deed je me een voorstel. We schrijven allebei net iets te persoonlijke columns, jij voor De Morgen, ik voor De Standaard. Je had gemerkt dat dat je eigenlijke liefdesleven geen deugd deed. In je eigen woorden: omdat je over je losbandige seksuele ervaringen schrijft, denken mannen dat ze je alles kunnen lappen.Ik begrijp waar je op doelt. De persoon die ik in mijn columns en muziek naar voren schuif, is een pak extremer dan ik zelf ben. In het echt ben ik een seut die elke avond om tien uur gaat slapen, die al van twee pinten onder tafel ligt en die alle afleveringen van Star Trek: The Original Series heeft gezien.Maar als er eens iets gebeurt in dit kabbelende leven van mij, dan smeer ik dat in het lang en het breed uit in een column. Mijn leven is even saai als dat van een ander, maar dat zet ik natuurlijk niet in de krant. Kunst staat tegenover de werkelijkheid zoals een gitaarsnaar tegenover de elastiek in mijn onderbroek – hetzelfde, maar iets strakker aangespannen. Door te schrijven rek ik de waarheid uit, zodat ik er muziek mee maken kan.Zo kan het inderdaad al eens voorkomen dat mannen mij verwarren met die aangespannen versie van mezelf – wat nooit goed afloopt. Als ik heel eerlijk ben, dan wil ik helemaal geen tomeloze seks of een open relatie, ik wil gewoon een liefje. Wanneer ik doorkrijg dat de man in kwestie geen intenties in die richting heeft, dan is het meestal te laat – mijn hart is al weggegeven. Vandaar ook dat liefdesverdriet, cfr supra.Je stelde een drastische remedie voor. Vanaf 1 januari 2021 zal je een jaar lang geen columns schrijven over je intieme leven. Je vroeg me om mee te doen met dat experiment. Ik heb daar even over moeten nadenken. Het is een goed idee, ware het niet dat schrijven vaak de enige uitweg is uit mijn brandende hoofd. Het is wat ik doe om rotte situaties toch nog te doen schitteren, om bloemen te laten groeien in de stront. Zonder die kunstgreep zou ik niet weten wat ik aan moet met mijn mestoverschot.Maar ik zal iets anders proberen. Jij schrijft een jaar lang niet over je liefdesleven. Ik probeer een halfjaar geen liefdesleven te hebben. Een heel jaar leek me te lang, zes maanden dus. Zes maanden niemand kussen en geen seks hebben. I’ll Never Fall In Love Again tot 1 juli 2021.Het is namelijk zo dat ik verslaafd ben aan verliefd zijn. Op mijn 35ste is het me nog steeds niet gelukt mezelf te aanvaarden zoals ik ben, en dat heeft zo zijn gevolgen. Ik snap dat het ridicuul is, maar er klinkt een stemmetje in mijn hoofd dat me constant zegt dat ik lelijk ben, en dom, dat ik een flutschrijver ben en dat mijn muziek nog niet eens goed genoeg is om in een lift te worden gedraaid.Dus als er een man is die mij mooi vindt en die tijd en aandacht aan mij besteedt, en als die man zelf een beetje presentabel is en het vooral heel goed kan uitleggen, dan ben ik een vogel voor de kat. Ik leg mijn hele zelfvertrouwen volledig bij hem. Zie mij graag, want ik kan het zelf niet. Het liefdesverdriet is navenant.In 2020 ben ik door drie van die cycli gegaan. Ik word verliefd, ik word onvermijdelijk teleurgesteld – want geen enkele man kan mijn absurde verwachtingen inwilligen – en ik huil mijn ogen uit. Intussen blijft mijn volgende plaat maar aanslepen en zet ik geen letter op papier. Verliefd zijn verlamt mij.Daarom, even niet. Zes maanden om te bekomen, mijn wonden te likken, en dat gemene stemmetje nu eens eindelijk het zwijgen op te leggen. Een halfjarige cursus verliefd worden op mezelf. We spreken af op 1 juli om tussentijds verslag te doen. Benieuwd hoe het je vergaat.Liefs,Nele